Misschien is het een logisch gevolg van een wereld die nooit meer uitstaat. Van eindeloze schermen, notificaties en comfort dat zo vanzelfsprekend is geworden dat het zijn glans heeft verloren. We hebben alles, en precies daarom willen we weer even niets. Of beter gezegd: bijna niets.
De nieuwste vorm van luxe in reizen is geen infinity pool of spa met Himalayazout. Het is stilte. Een hut zonder toilet, maar met lakens van Egyptisch katoen. Een nacht zonder wifi, maar met een wijn die €1000 per fles kost. Een ervaring die balanceert tussen ontbering en overdaad — een trend die inmiddels van mij een naam heeft gekregen: Rough Luxury.
Waar minimalisme ooit een reactie was op consumptie, is Rough Luxury de esthetisch verantwoorde evolutie daarvan. Het is niet zomaar terug naar de natuur; het is een gecureerde beleving van eenvoud, zorgvuldig verpakt in design en discretie. Een ervaring die lijkt op afzien, maar dan wel met een zorgvuldig geselecteerde playlist, een haardvuur dat knispert en een bed dat je liever niet meer uitkomt.
Een van de eerste mensen die dat begreep, nog voordat het een trend werd, was Paul Fentener van Vlissingen — de Nederlandse ondernemer die in de jaren zeventig het Schotse landgoed Letterewe kocht. Een gebied van ruim 30.000 hectare aan de ruige oevers van Loch Maree, alleen bereikbaar per boot, zonder wegen, zonder verkeer, zonder rumoer.
Fentener van Vlissingen verbleef er regelmatig in een eenvoudige lodge, met nauwelijks elektriciteit of modern comfort. Hij reed te paard de heuvels in, trok zich dagenlang terug in de stilte en keek uit over mistige valleien waar alleen herten en de wind zijn gezelschap hielden. En toch: er werd daar wijn geschonken van topniveau, er waren diners met kristallen glazen en gesprekken die tot diep in de nacht gingen.
Het was de ultieme paradox van luxe: de kunst van het bewust ontberen.
Niet omdat het moest, maar omdat het kon.
In interviews zei hij ooit: “You can’t own a place like this. It belongs to the planet.” Hij beschouwde zichzelf niet als eigenaar, maar als tijdelijke gast van de natuur. En misschien is dat precies de kern van Rough Luxury: de bescheidenheid om je luxe opnieuw te definiëren, niet als bezit, maar als ervaring.
Vandaag zie je die mentaliteit terug in afgelegen retreats in Noorwegen, design-cabins in IJsland of tiny houses in de Alpen waar de douche buiten is, maar de wijnkaart binnen van sterrenniveau. Het zijn plekken waar stilte weer een premium is, waar een gebrek aan bereikbaarheid het nieuwe statussymbool vormt, en waar comfort pas betekenis krijgt door het contrast.
Het lijkt paradoxaal, maar misschien is dit de enige vorm van luxe die nog écht voelt. Want wat is exclusiever dan rust? Wat is zeldzamer dan aandacht, tijd, stilte?
Rough Luxury is geen trend voor iedereen — het is een subtiel statement tegen de overdaad. Een stille revolutie die zegt: ik hoef niet méér, ik wil beter. Eenvoudiger. Dieper.
En dus trekken we, net als Fentener van Vlissingen destijds, naar onze eigen Letterewe’s — misschien geen Schots landgoed, maar wel een plek waar we weer even kunnen ademen. Waar we mogen vergeten wat luxe zou moeten zijn, en het gewoon weer even kunnen vóelen.
Als voorbeeld: https://eastgreenland.com/adventures/floating-glacier-hut/
Foto via iStock, credits: grafxart8888
