Mijn moeder was haar tijd ver vooruit. Een geëmancipeerde vrouw die haar eigen koers reed — letterlijk. Mijn vader, een zachtaardige wetenschapper en boekenwurm, had nooit een rijbewijs. Mijn moeder daarentegen haalde dat papiertje in één keer. Logisch ook, het waren de jaren zestig: de tijd van vrijheid, vooruitgang en… felle autokleuren, vooral wit.
Ze kocht voor het imposante bedrag van 5555 gulden een gloednieuwe witte Ford Cortina. Een behoorlijk wagen, ergens rond ’64 of ’65 – de exacte jaartallen vervagen, maar ik weet nog goed dat de rode skai bekleding je in de zomer letterlijk aan je benen vastsmolt. Handdoeken op de stoelen waren dus vaste uitrusting.
Het was een ruime auto, al werd er door echte autoliefhebbers een beetje smalend op neergekeken. “Waarom geen Benz? Of een Brit? Of een Lancia?”, vroeg men. Ach, mijn ouders waren merkentrouw – zolang het maar stekkers of camera’s met een Duits label betrof. Alleen die Ford… tja, dat was een wat eigenwijze keuze. En eerlijk is eerlijk: het was een draak van een auto.
Elk jaar ging het gezin met deze al valer wit wordende Cortina op pad richting Italië. Vier weken zon, pasta en – onvermijdelijk – pech langs de Autobahn. Meestal ergens rond Camberg. Mijn vader met een lege blik turend onder de motorkap waar de witte rook/stoom uitkwam, de ADAC erbij, een hotelletje boeken… en dan bleek weer dat het onderhoud “ietsje” te summier was geweest.
Toch hield die Ford-manie nog even aan. Eerst kwam de 12M, daarna de 17M, en toen – eindelijk – het besef dat Duits misschien toch de betere route was. Enter: de eerste Audi met vijf cilinders, zilvergrijs ‘mit allem Drum und Dran’. Wat een koppel, wat een acceleratie! Alleen dat rare, eivormige stuur bleef wennen. Uit de cassette recorder dreunde de Stones.
En toen… kreeg ik mijn eerste auto: een dennegroene Kever uit 1969, met een ouderwets opendraaiend dak, 250 gulden handje contantje. Zes jaar puur rijplezier tot je door de bodemplaat het asfalt kon zien. Geen sensoren, geen schermen, geen “update vereist” midden op de snelweg.
Nu staar ik soms naar het dashboard van mijn moderne auto. Lampjes, waarschuwingen, meldingen, piepjes, zoekschermen. Mijn boordcomputer weet meer over mij dan mijn huisarts.
Een auto is geen auto meer — het is een rijdende iPad.
En dan denk ik met weemoed terug aan die Ford Cortina, met handdoeken op de stoelen en pech bij Camberg, waar echt geen moer te doen was. Misschien was het niet de betrouwbaarste rit, maar wel de mooiste, immers ze brengt iets van weemoed en verlangen dat nooit en nooit meer terug komt.
Foto header credits, by Jeff Cooper on Unsplash
